Wat ons drijft

Kiki Bertens

De tennisliefhebbers onder ons waren wellicht enigszins teleurgesteld over de snelle uitschakeling van 28-jarige Kiki Bertens op de Australian Open aan het begin van dit jaar.

De eerste ronde won ze overtuigend van de Amerikaanse Alison Riske. Na de wedstrijd verklaarde Kiki dat zezich ook ‘gewoon goed’ voelde en er zin in had. Vol vertrouwen ging ze dan ook de volgende uitdaging aan die op haar pad kwam, de Russische Anastasia Pavljoetsjenkova.

Dat dit competente gevoel echter geen garantie voor succes is, werd in de tweede ronde snel duidelijk. Na 1 uur en 48 minuten gespeeld te hebben, mocht Kiki met het vliegtuig weer terug naar Nederland.

Kiki, die in het verleden vaak last had van interne druk om te moeten presteren, gaf aan dat het op de Australian Open anders voelde voor haar. Natuurlijk was ze teleurgesteld in het resultaat, maar ze had zich veel rustiger dan normaal gevoeld én er voor haar gevoel alles aan gedaan.

Wij herkennen hierin de verschuiving van gecontroleerde motivatie naar autonome motivatie.
Of anders gezegd; de beweging van moeten winnen naar willen winnen.

Veel tijd om stil te staan bij de snelle uitschakeling in Australië had Kiki niet, want na anderhalve week mocht ze met haar coach – Raemon Sluiter – afreizen naar Rusland voor een nieuwe uitdaging op het WTA-toernooi in Sint-Petersburg.

Daar nam Kiki revanche. Op zondag 3 februari stond ze in de finale tegen de Kroatische Donna Vekic.  En daar had ze het niet makkelijk tegen. Sluiter gaf haar echter het vertrouwen dat ze de wedstrijd kon winnen als ze weer op zoek ging naar haar ritme. En zo wist Kiki Bertens, mede door de interactie met haar coach, een achtste WTA-titel op haar naam te schrijven.

Als je de interviews met haar coach leest en terugkijkt, wordt duidelijk dat we hier te maken hebben met een schoolvoorbeeld van een coach die motiveren meester is!

In de eerste paar jaar van de samenwerking zag Sluiter een tekort aan plezier bij Kiki en heeft hij haar de vraag gesteld;  ‘Wat wil je?’ Eind 2017 zijn ze samen een andere weg ingeslagen. Een weg waar plezier en voldoening voorop staat.

In de interactie kiest Sluiter voor de dialoog waar andere coaches ervoor kiezen om aan te geven hoe het moet. ‘Ze moet zelf de puzzel oplossen, ik steun haar daarbij’. Hij kiest voor een ontwikkelingsgerichte aanpak waarbij hij Kiki stimuleert het niet erg te vinden als ze een bal mist, als ze maar met overtuiging de zelfbedachte tactiek tot uitvoering brengt. Belonen van de inzet in plaats van de prestatie.

Volgens Sluiter is zijn kwaliteit het overbrengen van energie. Dat je iets doet wat je leuk vindt. Technische en tactische aanwijzingen zijn natuurlijk belangrijk, maar dat je voldoening haalt uit wat je doet is belangrijker. De persoonlijke groei van Kiki is voor Sluiter dan ook belangrijker dan de resultaten.

Voor ons is dit weer een schoolvoorbeeld van inzet, betrokkenheid en eigenaarschap. Een coach en een sporter die op basis van de drie psychologische basisbehoeften – relatie, competentie en autonomie – samen bewegen van moeten naar willen en op die manier samen tot grote hoogte stijgen.